Ik begrijp het niet. Leerkrachten klagen over werkdruk en onvrijheid, maar als het erop aan komt is er geen tijd en wordt verandering tegengehouden. Want eerst de nieuwe methode, en Engels en de creatieve vakken die de laatste tijd in de verdrukking kwamen. Is er ooit tijd? Dus dan maar doormodderen en wachten tot je onder de last bezwijkt?
Ik moet denken aan de Papoeavrouwen in het dorp waar ik woonde. Van jongs af gewend in netten om het hoofd grote lasten te dragen: aardappels, hout, baby’s, biggetjes. Loodzwaar. Berg op berg af in weer en wind. Een andere manier is niet bedacht. Gewenning, dus dan maar accepteren. Papoeavrouwen zijn vroeg oud. Niet vreemd toch?
We hebben moeite om eerlijk onze eigen ineffectiviteit te bespreken!
Wat hebben we toch een moeite om eerlijk onze eigen ineffectiviteit te bespreken! We doen er alles aan om pijnlijke informatie te voorkomen. Met allerlei defensieve strategieën houden we onze eigen ontwikkeling tegen. We ontkennen, relativeren, schuiven af, trekken ons terug of maken er maar een geintje van (zie Doorbreek de cirkel van Arend Ardon). Als de waarheid maar verborgen blijft!
Dit helpt op de korte termijn. Maar als je van het drukkende net om je hoofd af wil, als je in vrijheid berg op berg af wilt gaan in de dynamiek op school, maak je defensieve strategieën dan bespreekbaar! Langzamerhand glijdt het net van je hoofd. En snuif je de heerlijke lucht van het leerkracht-zijn steeds beter in. Dat is werkgeluk!
Mis je dit op je school? Neem contact op met WemasterEd.
[mc4wp_form id=”841″]
NewMasters