Onze hond Timmy was weg. Verdwaald in het oerwoud, ver weg van ons dorp. We hadden geroepen en gezocht. Zonder resultaat. Drie dagen later, gekrabbel aan de deur. Daar stond hij, jankend en verregend. Hij vond ons huis terug in dat immense woud. Nooit gedacht dat hij dat zou kunnen.
Ruimte geven, loslaten, vertrouwen. Durven we dat als schoolleiders? Of zijn we bang dat leerkrachten de vrijheid niet aankunnen? Dat ze onvoldoende expertise hebben of de weg kwijtraken? Denken we stiekem dat het zonder ons niet gaat?
Loslaten is een proces van verliezen en rijpen. Een oefening in ontvankelijkheid voor het onverwachte en onbeheersbare.
Het is niet simpel je sturende leiderschap zomaar opzij te schuiven. Loslaten is een proces van verliezen en rijpen. Een oefening in ontvankelijkheid voor het onverwachte en onbeheersbare. Afscheid nemen van hoe het altijd was en van je ideeën over collega’s. Om open te kunnen staan voor nieuwe inzichten en tegelijkertijd kritisch te kunnen blijven. Om je te kunnen wijden aan het organisatiedoel dat groter is dan jijzelf. En je eigenbelang daaraan ondergeschikt te maken (Zie: Met ziel en zakelijkheid van Lenette Schuijt).
Hoe hadden we onze hond niet kunnen vertrouwen? Natuurlijk had hij de intelligentie om de weg terug te vinden. En hij verlangde naar huis. Laat los en gun je teams de warmte van vertrouwen. Daar verlangen ze naar. Je zult versteld staan van het vakmanschap dat dan vrijkomt!
[mc4wp_form id=”841″]