Het woord Corona is te dominant geworden. Ik sla inmiddels ongeveer al die berichten over. Is er nog ander nieuws? Ik heb behoefte aan dingen die opvrolijken. Berichten van moed en hoop. Zijn die er dan nog? Jazeker!
Ik denk aan m’n laatste dialoog sessie. Een vastgelopen schoolteam en beklemmende onveiligheid. Gebrek aan werkgeluk, versterkt door de pandemie. In een kring, op veilige 1,5 meter vanzelf, kwam het gesprek op gang. Eerst schoorvoetend en aftastend over de huidige uitdagingen. Maar al snel ging het de diepte in en kwam het hart op tafel.
Het ging over de ziel, de bezieling, van de school. Over posities en rollen. Over het team dat vertrouwen en ruimte wil krijgen. Over de schoolleiding die als mens gezien wil worden en een proactief team nodig heeft. Over samen verantwoordelijkheid nemen. In de openheid van het gesprek was de opluchting voelbaar. Men zag licht aan de horizon.
We kunnen niet langer om de dialoog heen die deze dieperliggende problemen blootlegt. Covid dwingt ons ertoe. Hogere salarissen of kleinere klassen zijn niet voldoende. Er zijn duurzame oplossingen nodig. Oplossingen die de geweldige behoefte aan autonomie, erkenning en verbondenheid kunnen vervullen. De goede boodschap is dat dit mogelijk is.
Kijk, daar word ik blij van. Dit geeft moed, want er is ondanks alles hoop voor onze scholen. Hoop in een context waarin ons goede onderwijs zwaar onder druk staat. Het is écht mogelijk een kwaliteitscultuur neer te zetten. Juist nu! Begin er gewoon aan, dan ervaar je het.
[mc4wp_form id=”841″]
NewMasters