Op Papoea was er altijd geldgebrek. Geen boeken, slechte gebouwen, onvoldoende salaris. Soms kwam er wat subsidie los. Of werd er bijvoorbeeld lesmateriaal geschonken. Dan kon er zomaar een bom barsten. Men was het niet eens over de verdeling en ging men op de vuist. Grote problemen, geschreeuw, drommen met mensen. Geld is de oplossing niet. Geld is slechts een middel.
Nu schenkt onze overheid miljarden. Zakken met geld als oplossing voor achterstanden en lerarentekorten. Waar gaat dit allemaal heen? Wie gaat erover beslissen? Gaat het opleveren wat we voor ogen hebben? Want ook in ons welvarende land is geld slechts een middel.
De miljarden brengen in verlegenheid. Het legt de vinger bij de zere plek. Ons onderwijssysteem is niet flexibel genoeg om snel en creatief op nieuwe situaties in te spelen. We zijn gewend te handelen volgens normale routines en protocollen. Maar niet daarbuiten! Daar raken we de weg kwijt. En dan nu beslissen over miljarden zonder voorgeschreven richtlijnen? Dat is vragen om problemen.
De miljarden brengen in verlegenheid. Het legt de vinger bij de zere plek.
Ons onderwijssysteem is hard toe aan transformatie. De Corona-realiteit schreeuwt om verandering. Verandering naar een nieuw normaal zonder strakke hiërarchische controle lijnen. Een normaal waarin kwaliteit wordt bepaald door vakmensen in de voorlinie. Mensen aan wie verantwoordelijkheid en beslisbevoegdheid kan worden toevertrouwd. Omdat zíj het beste weten wat nodig is, en wie welke taak het beste kan oppakken (Het Rijnland Veranderboekje van Jaap Peters & Matthieu Weggeman). Samen, in het team, innerlijk verbonden aan de bezieling van de school.
En het management dan? Zij ondersteunen, inspireren, geven richting, hebben aandacht, bieden veiligheid. Zo kunnen scholen de enorme uitdagingen van vandaag veerkrachtig aan. En de miljarden? Die zijn het middel om dit te bereiken.
[mc4wp_form id=”841″]
NewMasters