Ik werkte met hart en ziel aan onderwijs, diep in het oerwoud van Papoea. Doel was leerkrachten op te leiden voor scholen in de dorpen. Samen met het team zetten we maximaal in op kwaliteit: internet, boeken, passend curriculum, internaten, goede maaltijden. Maar in de waan van de dag verloren we ons doel uit het oog. Na afstuderen kozen onze studenten steeds minder voor een baan als schoolmeester. Daar deden we het juist voor! We raakten onze initiële bezieling kwijt.
Hoe staat het met de bezieling van ons onderwijs in corona tijd? We buitelen van de ene onzekerheid in de andere. Scholen moeten steeds meer improviseren. Personeelstekorten worden steeds meer voelbaar. Continuïteit staat onder druk. We zijn aan het overleven en verdrinken in allerlei taken.
Een gezamenlijk ankerpunt maakt keuzes makkelijker
Waarom zouden we het ons moeilijker maken dan het is? Zet eens een stap terug en neem afstand. Bezin je samen op de bezieling van je school. Wat is het gezamenlijke ankerpunt? Waar worden jullie door gedreven en gemotiveerd? Bespreek dit met elkaar en deel hoe je jezelf verbonden weet aan jullie bezieling (tip: lees Bezieling, H. Wopereis).
Zo gaat de druk eraf! Het stuurt je in het maken van keuzes. Alles wat niet toevoegt hoef je eenvoudig niet te doen. Je steekt alleen energie in dat wat écht bijdraagt aan de bezieling. Je houdt je alleen nog met de belangrijkste zaken bezig. Waag de sprong, en laat alles los wat overbodig is. Je hebt op dit moment immers geen keus!
Dit heb ik op Papoea ook gedaan. De teams tekenden hun dromen op grote vellen papier. Ze bleken afzonderlijk van elkaar dezelfde passie te delen. We zijn ons toen gericht gaan inzetten op het hart en de motivatie van onze studenten. Het resultaat is buitengewoon. Jonge, intrinsiek gemotiveerde docenten die in dat moeilijke gebied veel verschil maken.
Als zij dit daar kunnen, dan kunnen wij het op onze scholen ook. Zelfs in Corona tijd!
[mc4wp_form id=”841″]
NewMasters